Bugün elime geçen bir yazı vardı. Sabah sekiz sularında mailimi kontrol ettiğimde çok önceleri bana yazılmış bir yazıyı gördüm. Küçük bir kız çocuğu gibi büyük bir merakla sarıldım maile. İçeriğini buraya yazmak dahi istemiyorum. O kadar özel ki. Korkunç derecede duygulandım. Bana hep yaraları olan biriymişim gibi hissettirdiğini biliyor musun?
Yaralarımı saran biri olduğunu?
Ne kadar aptal olduğumu gösteren?
Artık acı çekmiyorum. Ve söz konusu şu ki yeniden güvenmek çok zor geliyor. Güvenmek...Aldığım en büyük derslerden biri oldu bu. Karşınızdakine şartsız koşulsuz güvenirsiniz ve elinizde kocaman bir boşluktan başka bir şey kalmaz. Ben inanıyorum ki düşman bile sayılamayacak kişiler oldu hayatımda. Çünkü düşmanın bile bir saygınlığı vardır. Bu yüzden düşmadır zaten. Rakiptir. Seninle aynıdır. En çok nefret ettiğimiz kişiler bize benzermiş. Bu yüzden onlardan nefret edermişiz. Ben hiç nefret etmemiştim.
Ta ki başkası yerine geçip hakkımda konuşulana kadar.
Ta ki tüm duygularımı yerle bir edene kadar.
Yazıyorum çünkü saçma geliyor. İnsanoğlunun bu kinini bu kadar riyakar oluşunu anlayamıyorum. Belki ben çok pozitifim. Her şeyi toz pembe görmek isteyen o küçük şımarık kız çocuğuyum. Soruyorum size o çok olgun,hayatın dikenli yollarından geçmiş kişiler.
Hangi küçük kız bu yapılana katlanabilirdi?
Evet, ben üç yıldır otobüse binmedim. Her yere arabayla gittim. Hatta küçük bir çocukken yürümeme bile izin yoktu. Her zaman yanımda birileri olur bana yol gösterirdi. Bu yıla kadar parfümlerime bile bu işin eğitimini alan bir aile dostu karar verirdi.
Fakat şu da vardı. Önceki yazıyı es geçtiysen geri dön derim. Çünkü tüm bunları ben yıktım. O kadar güçlüyüm ki bunu söyleme gereği bile duymadım. İnsan kendinin ne olduğunu bilirse söyleme gereği duymaz çünkü. Her yerde kendini anlatan insan kayıp insandır. Koca bir hiçtir. Çünkü anlattıkları kendi değildir. Hayal dünyasının hastalıklı karakterinden öteye geçemez o kelimelerdeki.
Ben mi? Bende yazıyorum. Ama kendimi değil. Ben mesela asla büyülü cümlelerle kendimi anlatmam. Zeytinli browni yediysem yedim derim. Şuraya gittim gördüm derim. Yok şöyleydim yok böyleydim buna asla girmem. Olmadığım biri gibi davranmak sadece zayıflık belirtisidir.
Bugün sabah elime ulaşan mailden bahsediyordum. Hikayelerinde olmak istediğin karakter değilsin olduğun karaktersin demiş. Dün örnekle anlattı bunu. O an beynimde bir klik sesi duydum. Gerçekten de öyleydi. Hatta son hikayemi okuttuğumda bana bu kız sen misin dedi. Benim cevap ise aynen şöyleydi.
"Yok ya bu nasıl ben olayım. Ben bunun gibi karşı koyamam ki. J. gelsin bana böyle desin ben mıçarım .kop "
Mıçarım harbiden de. =) O kız fazla cesur fazla görmüş geçirmiş biri. (Heh aynı sen)
Her neyse ya.
Sadece yapmam gereken bir dolu iş var ve ben hala yatakta uzanmış ekrana bön bön bakıp müzik dinliyorum. Yol müziği ayarlamam lazım daha. Daha hiç paketini açmadığım küpelerimde gümledi zaten! Neyse ki giden yunanistandan hediye gelenler değildi. Yoksa kendimi demir parmaklıklaın arasından atardım. Atar mıydım lan? Sığamam artık ha? Yok yok üç çeşit bikiniyle denendi gayet zarif ve inceyim =)
Keşke yatağımı götürmek gibi bir şansım olsa! Seviyorum ben bu yatağı. Her ne kadar bundan önceki çift kişiliğe aşık olsam da =) Ha ona değinmedim değil mi? İki yıldır ailemle yaşıyorum .kop Normalde ablamla bekar evimizde kalırdık fakat o hain evlenince ev bekar evi olmaktan çıktı. Neyse ki minik bir aslanımız var artık =)
Ha herkese hediye alıp döneceğim tatilden sende bir şey ister misin? Bak ışıla bile sormuyorum değerini bil. .kop Aslında yoldayken yanına gitmek ister gönül...
Neyse söyleyemediğim sözler haykıramadığım çığlıklar.... Ay pardon aşkitom. =) Bilse beni kesin furur. .kop O bahsettiğim yazı diyeyim. -sabahki değil-
Biri mesela B. ya da E. burayı bulsa koparım heralde. Zaten geçen faceden kontrol ederken yakalanıyordum .kop =) Ailede ünlüyüz zaten. Bla bla bla.
Behlül kaçar .kop
İğrenç abi ya her yerde bu var lanet olsun.
Akşama belki br yazı daha yazarım olmaı son yazımızdır.
Kendinize dikkat edin.
Sevgiler saygılar
Sezon Finali
