İnsanlar benimle tanıştıklarında çözdüklerini sanıyor.
İşte bunu seviyorum.
Asla bekledikleri kadar saf olmadığımı anladıklarında yüzlerini görmenizi isterim. Öyle komik bir hal alıyor ki bir kişiyi korkup kaçtığından kaybetmiş olduğumu fark edemiyorum. Eh zaten "ben"den kaçanlar ya aşağılık ya gerçekten kötü olanlar oluyor. Sözümü sakınmam mesela.
Biri kıskançlık yapıyorsa -ki hiç gelemem ota bota- anında lafımı yedirtirim. Hoş böyle insanlarla uğraşmayacaksak onlarla kim uğraşacak? Nerden nereye geliyorum yine =)
Konunun aslı şu;
*İnsanlar beni istediği gibi şekillendirebileceğini zannediyor.
*Başlarda buna hafifçe izin veriyorum.
*İpler senin elinde mesajını alınca dötü kalkıyor bu tiplerin haliyle.
*Bir anda ipler çekince de düşüyorlar.
*Yerdeyken onları izlemek...Paha biçilemez.
*Sonunda suskunluğa ve kine bırakıyorlar kendilerini.
*Bunu gerçekten seviyorum.
*Herkesi etrafındakiler gibi zannedip kendini superman gösteren bir avuç aptala dersini vermek bence harika bir şey.
*Eh düşmanlar artıyor mu artıyor =)
*Vız gelirler.
*Onlara bir verdiysem bin alıyorum. Hepsi fark etmeden en kıyıda köşede sakladıkları korkularını bana aktarıyor. Bir konuşsam yer yerinden oynar sözü var ya işte! doğru yerdesiniz!
*Ama asla konuşmadım. Konuşmam da. Sonuçta hem kendimi böyle pisliklerden kurtarırken hemde onlara benzemek...Benim tarzım değil.
~~
Sana inandım koştum geldim
Dünde ne vardı unuttum geldim.
Dünya yansın koyverdim
Bana biraz renk ver
