Birkaç gündür flashback yaşıyorum.

Çok şey mi istiyoruz?

Sevgi neden bu kadar ayaklar altında?

Acıların kadınını oynamak istemiyorum fakat neden insanlar her şeyi berbat ediyor???

Güzel günler yaşamaktansa berbat bir acıyı çekmeyi daha iyi buluyoruz.

Olması gereken neden o?

Neden tek yapmam gereken şey "merhaba" demekken bundan itina ile kaçıyorum?

Gitmem ve selam demem gerekiyor. Gerisi o kadar kolay ki...

Kolay olanı ya da iyi olanı istemiyoruz sanırım.

B.'den bahsetmiştim.

Benim gibi biri. Dışarıdan bakarsanız gerçekten çok aklı başında duruyor. Efendi biri işte.

Onda bir şeyler olduğunu biliyordum sanırım deli deliyi çekiyor.

Benim gibi dışarıdan iyi görünüyor. Ne var ki içinde bir manyak barındırdığından adım gibi eminim.

Ah bu arada kendi sürümü bir ara terk etmeliyim. Sürüm sağ olsun fazla yaklaşamıyor. Kendi sürüsünü bırakıp melül bakışlarını üzerime diktiğinde içimdeki insan bir tuhaf oluyor.

Amaaan içimdeki öküz pek umursamıyor!

Hehe kişilik çatışması diye ben buna derim! :D